Dag 5: Zure wijn en verdwaalde tonijn

Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de reis met Sawadee: de beklimming van de Pico Ruivo (1862 m) ging niet door. Waarom niet? Snertweer, echt snertweer! Dikke, grijze bewolking bestookte ons met vieze miezer die de klim onverantwoord maakte.
André gaf ons de keuze om een andere wandeling te doen of in het hotel te blijven en lekker te relaxen. Die keuze was snel gemaakt, want wandelen in de nattigheid is nooit zo mijn ding geweest.

Hotel Encumeada was, afgezien van de heerlijke douches en fijne leeshoek, niet de beste plek om vast te zitten. Toen we gingen lunchen merkten we al snel dat het eten precies dat was: eten, maar ook niet meer. De vissoep die ik had besteld was een smakeloze tomatendrap met een verdwaalde plak droog gekookte tonijn erin. Gelukkig wist de plaatselijke bakker wel wat hij deed en smaakte het brood erg lekker. Het versgeperste sinaasappelsap was ook prima te pruimen, al was dat wel wat aan de prijzige kant.
Ook s' avonds was het eten beneden de maat. Er was een buffet, maar omdat dat er nogal smoezelig uit zag gingen de meesten van ons toch a la carte. De friet was slap, de wijn zuur (en duur), het vlees te gaar of juist niet en de vis had een vreemde bijsmaak. Mijn gegrilde kip was gelukkig wel prima. Al moet ik daar wel bij zeggen dat de kip niet gegrild was maar van het spit kwam. Toch een klein verschil...